ایدز، بیماری است که توسط ویروس HIV ایجاد می شود و پیشرفته ترین مرحله HIV است که معمولا در بسیاری از مواقع به جای یکدیگر برای توصیف یک بیماری بکار برده می شوند .
معمولا HIV و ایدز در بسیاری از مواقع به جای یکدیگر برای توصیف یک بیماری بکار برده می شوند ، در حالی که HIV یک ویروس است که می تواند منجر به یک بیماری به نام ایدز شود . در این مطلب از سایت نمناک بیشتر به توضیح HIV و ایدز و تفاوت های این دو می پردازیم.
HIV ،یک نوع ویروس است که به سیستم ایمنی آسیب می رساند ، سیستم ایمنی، با عفونت ها مبارزه می کند. عفونت درمان نشده HIV، سلول های cd4 را می کشد، سلول های cd4 نوعی از سلول های ایمنی به نام سلول T هستند ، با گذشت زمان، سلول های HIV بیشتر سلول های cd4 را می کشد، بیشتر احتمال دارد که بدن انواع مختلفی از عفونت ها و سرطان ها را بگیرد.
ایدز، بیماری است که توسط ویروس HIV ایجاد می شود. پیشرفته ترین مرحله HIV است. و فقط به این دلیل که یک فرد مبتلا به HIV است، به این معنی نیست که ویروسش پیشرفت کرده و تبدیل به ایدز شده.
ویروس HIV ،سلول های cd4 را می کشد بزرگسالان سالم، به طور کلی دارای تعداد پانصدتا هزار وپانصد cd4, در هر میلی متر مکعب هستتد. یک فرد مبتلا به HIV، میزان cd4 او کمتر از 200 در هر متر مکعب است، و به اینگونه می توان ایدز را تشخیص داد.
ایدز در افراد به اینگونه هم قابل تشخیص است ،که در صورت وجود HIV در بدن، رشد عفونت و سرطانش پیشرفت می کند، زیرا در افراد سالم، وجود همچین مشکلی نادر است. عفونت های فرصت طلبانه مانند پنومونی، یکی از مواردی است که از وضعیت های خاص دریافت می شود، مانند داشتن ویروس HIV. پروسه کامل شدن ویروس درمان نشدنیٍ HIV ،می تواند طی یک دهه به طول انجامد.انتظار زندگی کوتاه مدت، مستقیم به خود مریضی ایدز مرتبط نیست بلکه نتیجه داشتن بیماری ها و عوارض های ناشی از آنها طی داشتن سیستم ایمنی بسیار ضعیف بدن است.
برا ی رشد ایدز، فرد باید درمعرض ویروس Hiv قرار داشته باشد اما داشتن ویروس HIV، لزوما به معنی آن نیست که ویروسش پیشرفت خواهد کرد و به ایدز تبدیل خواهد شد.
ویروس HIV،طی سه مرحله پیشرفت می کند:
همانطور که HIV سلول های cd4 را کاهش می دهد، همزمان سیستم ایمنی نیز ضعیف می شود ، تعداد cd4 در بزرگسالان، معمولا 500 تا 1500 در هر میلی متر مکعب است اما در فرد مبتلا به ایدز، این تعداد کمتر از 200 است.
سرعت پیشرفت مرحله مزمن، به طور قابل توجهی از فرد به فرد دیگر متفاوت است ؛ بدون انجام درمان، می تواند تا یک ده سال قبل از پیشرفت و تبدیل به بیماری ایدز، طول بکشد و با انجام درمان، می تواند، تا ابد ادامه یابد.
این را بدانید که هر شخصی می تواند به HIV مبتلا شود ویروس HIV در مایعات بدن انتقال می یابد ،که شامل:
برخی از راه های انتقال HIV، از فرد به فرد دیگر، عبارتند از:
انتقال ویروس HIV ،از روش های زیر به لحاظ تئوری امکان پذیر است، اما به نظر بسیار نادر است:
روش هایی که انتقال ویروس ممکن نیست ؛ در این صورت، HIV گسترش نمی یابد:
مهم است، که توجه داشته باشید که اگر فرد مبتلا به HIV در طول درمانش است، و مبتلا به یک ویروس غیر قابل است، انتقال ویروس از شخصی به دیگری، بسیار غیر منتظره به نظر می رسد.
یک ویروس است که شامپانزه های آفریقایی را آلوده می کند. دانشمندان بر این باورند که (siv) از شامپانزه به انسان زمانی منتقل شد، که انسان ها شروع به خوردن شامپانزه ها کردند. در داخل جمعیت انسانی، ویروس به حالت بی صدایی، HIV جهش یافته به آنچه ما اکنون به عنوان hiv می شناسیم این کار مانند اتفاقاتی است که در دهه 1920 رخ داده است. ویروس HIV ،از قاره آفریقا از فردی به فرد دیگر طی چند دهه منتقل می شود سرانجام این ویروس ،به سایر نقاط جهان منتقل شد ، دانشمندان، ابتدا در سال 1959 نمونه خون انسانی اش را کشف کردند.
ایدز، توسط ویروس HIV ایجاد می شود. شخصی که تحت تاثیر ویروس HIV قرار نگرفته،نمی تواند ایدز بگیرد ، افراد سالم ،دارای تعداد cd4 500 تا 1500 در هر میلی متر مکعب هستند بدون درمان، HIV همچنان به سلول های cd4 صدمه وارد می کند ؛ اگر شمار cd4 فردی به کمتر از 200 برسد، او ایدز خواهد داشت.
چندین تست و ازمایش مختلف برای تشخیص HIV استفاده می شود ، ارائه دهندگان ،مراقبت های بهداشتی تعیین می کنند کدام آزمون برای هر فرد بهتر است.
تست آنتی بادی / آنتی ژن :
آزمایش های آنتی بادی / آنتیژن یکی از رایج ترین آزمایشات هستند معمولا می توانند نتایج مثبتی را در عرض 18 تا 45 روز پس از ورود ویروس HIV به بدنشان، را نشان دهند.این آزمایش، خون را برای میزان و نوع آنتی بادی ها و آنتی ژن ها بررسی می کند ؛ یکآنتی بادی ،نوعی پروتئین است که بدن برای مبارزه با عفونت تولید می کند ، از سوی دیگر، آنتی ژن بخشی از ویروس است که سیستم ایمنی را فعال می کند.
تست آنتی بادی:
این آزمایش خون را فقط برای آنتی بادی ها بررسی می کند ، بین 23 و 90 روز پس از انتقال، اکثر افراد آنتی بادی HIV، قابل تشخیصی در خون یا بزاق خود دارند.این آزمایش ها با استفاده از آزمایش خون یا آب دهان انجام می شود و به آماده سازی لازم نیست ، برخی آزمایش ها ،در 30 دقیقه یا کمتر نتایج خود را اعلام می کنند و در مراکز سلامتی یا کلینیک ها انجام می شوند.
آزمایش های آنتی بادی دیگر،را در خانه هم می توان انجام داد:
تست دهانی سریع HIV: آب دهان دهی نتایج را تنها در مدت 20 دقیقه ارائه می دهد.
سیستم تست خانگی -1 اHIV : پس ازسوراخ کردن انگشت، نمونه خون را به یک آزمایشگاه مجازی ارسال می کنند. آنها برای گزارش آزمایش در روز کاری بعد خبر می دهند.اگر کسی مظنون است که در معرض ویروس HIV قرار داشته، اما جواب آزمایش او منفی است، باید این آزمایش را تا سه ماه تکرار کند اگر نتیجه مثبتی باشد، باید برای دریافت مراقبت های بهداشتی خود پیگیری کند ،تا این قضیه ثابت شود.
آزمون نوکلئیک اسید (nat):
این آزمایش گران قیمت ،برای غربالگری عمومی استفاده نمی شود برای افرادی است که علائم اولیه HIV ،را دارند یا در معرض این ویروس قرار گرفته اند این آزمایش به دنبال آنتی بادی نمی گردد، تنها به دنبال خود ویروس است. 5 تا21 روز طول می کشد، تا ویروس HIV بتواند در خون شناسایی شود ، این آزمایش، معمولا با آزمایش یک آنتی بادی همراه، تایید و ثابت می شود.
به محض اینکه کسی در معرض HIV قرار بگیرد، ,در بدن شروع به تکثیر می کند واکنش سیستم ایمنی به آنتی ژن ها (بخش هایی از ویروس)، تولید آنتی بادی هاست (سلول هایی که با ویروس مبارزه می کنند). زمان، بین در معرض قرار گرفتن HIV و زمانی که در خون قابل تشخیص شود، دوره پنجره HIV نامیده می شود ، بیشتر افراد در طی 23 تا 90 روز پس از عفونت، آنتی بادی های قابل تشخیص را تولید می کنند. اگر شخصی در طول دوره پنجره، تست HIV بدهد، به احتمال زیاد نتیجه منفی دریافت می کند با این حال، می توانند این ویروس را به شخصی دیگر منتقل کنند. اگر کسی فکر می کند که ممکن است در معرض آن قرار داشته باشد ،اما در این مدت جواب آزمایش او منفی بوده، باید آزمایش را در چند ماه آینده دوباره انجام دهد، تا تایید شود (زمان بندی بستگی به آزمایش مورد استفاده دارد) و طی آن زمان، آنها باید از کاندوم برای جلوگیری از سرایت Hiv استفاده کنند.
کسی که در طول دوره پنجره، جواب آزمایش منفی دریافت کرده، ممکن است از پیشگیری از پس از در معرض قرار گرفتن (pep) استفاده کرده ؛ این دارو، پس از در معرض قرار گرفتن مقابل عامل خطر برای جلوگیری از گرفتن ویروس است. PEP باید در اسرع وقت پس از در معرض قرار گرفتن عامل، تا 72 ساعت مصرف شود و در بهترین حالت، قبل از در معرض قرار ،مصرف شود. راه دیگر برای پیشگیری از ابتلا به ویروس HIV پیشگیری قبل از در معرض قرار گرفتن (PrEP) است ؛ ترکیبی از داروهای HIV، prep ریسک ابتلا و گرفتن HIV را در زمان مواجهه کاهش می دهد.
چند هفته اول پس از انتقال ویروس HIV، مرحله عفونت حاد نامیده می شود در طول این مدت ،ویروس به سرعت تکثیر می شود ، سیستم ایمنی افراد با تولید آنتی بادی های ،به ویروس پاسخ می دهند اینها پروتئین هایی هستند، که با عفونت مبارزه می کنند در این مرحله برخی افراد در ابتدا هیچ علامتی ندارند ؛ با این حال، بسیاری از افراد علائم را در ماه یا دو ماه اول پس از ابتلا به ویروس تجربه می کنند، اما اغلب متوجه نمی شوند که به ویروس HIV مبتلا شده اند. به این دلیل است که نشانه های مرحله حاد ،می تواند بسیار شبیه به آنفولانزا یا سایر ویروس های فصلی باشد. ممکن است خفیف یا شدید باشند، ممکن است فوری بیایند و بعد بروند و ممکن است از چند روز تا چند هفته به طول بینجامند.
از آنجا که این علائم شبیه بیماری های شایع مانند آنفولانزا هستند، فرد مبتلا فکر نمی کند که نیازی به مراجعه به خدمات بهداشتی داشته باشد و حتی اگر این کار را بکنند، مسئول مراقبت های بهداشتی ممکن است آنفولانزا یا مونونوکلئوزیس را تشخیص دهد و HIV را اصلا در نظر نگیرد.چه فرد علائم از خود نشان دهد، چه نه، در طول این دوره میزان بار ویروسی بسیار زیاد می شود. بار ویروسی مقدار HIV در جریان خون است یک بار بالای ویروسی به این معنی است که HIV را می توان در طول این مدت به شخص دیگری انتقال داد. علائم اولیه HIV معمولا در عرض چند ماه پس از آنکه فرد به مرحله مزمن یا تاخیر بالینی رسید، در عرض چند ماه از بین می رود این مرحله ،می تواند چندین سال یا حتی چندین دهه با درمان ادامه یابد. علائم HIV ،ممکن است از فرد به فرد دیگر بسیار متفاوت باشد.
پس از ماه اول یا بیشتر، HIV وارد مرحل? تأخیر بالینی می شود این مرحله می تواند از چند سال تا چند دهه ادامه یابد. برخی افراد ،در طول این زمان هیچ علامتی ندارند، در حالی که بعضی دیگر تعداد علائم کم و یا غیر اختصاصی خود را دارند ؛ یک علامت غیر اختصاصی، علامتی است که به یک نوع بیماری یا وضعیت خاص مربوط نمی شود.
علائم غیر اختصاصی عبارتند از:
کلمات کلیدی: